Σήμερα τα 20πλευρα έχουν την τιμή και την χαρά να φιλοξενήσουν ένα review του φίλτατου Mr. Paralogic O, που ίσως να ξέρετε από το blog του.
Αν όχι, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ θα έχετε δει παλαιότερες δουλειές του (αν όχι, επιβάλλεται).
Παραθέτω το review και τις pics ως έχουν, (τα δικά μου σχόλια είναι με πλάγια γράμματα).
Θυμάμαι μικρό παιδάκι όταν έπαιζα Tomb Raider 1 χαζεύοντας
το τρίγωνο στήθος της Lara και φυσικά
τον τετράγωνο πισινό της.
Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν καθώς
το νέο Tomb Raider είναι η χαρά του μπανιστιρτζή,
με γραφικά που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης του τι βλέπεις. Σαν να μην έφτανε
αυτό έχουμε και μια Lara που βογκάει (συνέχεια και με το παραμικρό) ηδονιζόμενη ίσως από την γεμάτη αδρεναλίνη περιπέτεια
της.
Ποιος γκρεμός;
(Μήπως καλύτερα: 'Ποιός γκρεμόοοοοοοοοοοο...')
Η μητέρα του Μπάμπι βρίσκει τραγικό θάνατο
αλλά είναι πεντανόστιμη.
Μητέρα
του Μπαμπι Συνταγή
- 1 ελάφι
- 2 βέλη (ένα στο θώρακα, ένα στο κεφάλι)
- 1 Καλή φωτιά
«Συγγνώμη κύριε κρεμασμένε ανάποδα αλλά
θα ήθελα το τόξο αν δεν σας είναι πρόβλημα, ευχαριστώ»
Το στόρι ξεκινά με την μικρή Lara να αποτελεί μέρος μιας αρχαιολογικής αποστολής η οποία
ψάχνει ένα μυστηριώδες νησί. Δυστυχώς για αυτούς όμως ξεσπάει μια καταιγίδα οπότε το πλοίο μπατάρει και οι αρχαιολόγοι – ναυαγοί
βρίσκονται εντελώς τυχαία στο νησί που τόσο πολύ έψαχναν. Εκεί τα πράγματα γίνονται
ακόμη χειρότερα διότι το νησί κατοικείται από κάτι περίεργους τύπους με περίεργα
γούστα.
(Για κάποιο λόγο η όλη φάση μου θυμίζει το LOST, και είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να μην ασχοληθώ με το game, ο άλλος είναι πώς έχει ελάχιστο- σχετικά με τα προηγούμενα- fanservice)
Στο νησί τούτο λοιπόν η Lara θα εξελιχτεί από αθώο κοριτσάκι σε μίγμα των John Rambo, Steven Seagal, Bear Grylls και James Bond.
Το
πρώτο της kill το κάνει σε ελάφι από το οποίο
μάλιστα ζητά συγγνώμη διότι αναγκάστηκε να το δολοφονήσει. Η ανάγκη για επιβίωση
όμως δεν αφήνει πολλά περιθώρια και μερικά λεπτά αργότερα σφαγιάζουμε τους εχθρούς
τον ένα μετά τον άλλο.
Η μετάβαση από αθώα περιστέρα σε αιμοσταγή
σφαγέα γίνεται πολύ γρήγορα στο παιχνίδι
πράγμα που χαλάει ίσως λίγο την ιστορία αλλά προάγει την βία και την δράση οπότε
we are cool with it.
(κανονικά θα διαφωνούσα, αλλά εφόσον η ιστορία θυμίζει τόσο πολύ το LOST, θα πάω πάσο)
Στα άρματα στα άρματα εμπρός στον αγώνα
με την Lara να χρησιμοποιεί στην αρχή ένα τόξο το οποίο αργότερα συμπληρώνεται
από ένα πιστόλι, αυτόματο όπλο και shotgun!
Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού τα όπλα παίρνουν upgrades και γίνονται
περισσότερο αποτελεσματικά. Μέχρι και το ορειβατικό της τσεκούρι χρησιμοποιεί, κυρίως
σαν finisher move στα μούτρα των εχθρών.
Η Δυσκολία του παιχνιδιού δεν είναι ιδιαίτερα
μεγάλη, πράγμα που ισχύει και για τους γρίφους. Το πολύ-πολύ να ψοφήσεις σε σημεία
με πολύ πιστολίδι μια-δυο φορές και ίσως κολλήσεις σε κάποιον γρίφο επειδή είσαι
δευτέρα δημοτικού.
(μπα, τα πιτσιρίκια παίζουν μόνο GTA και LoL)
Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι πολύ ακριβής
τόσο στην μάχη όσο και στο platforming,
ενώ η κάμερα επιτέλους μοιάζει άψογη χωρίς να δημιουργεί προβλήματα όπως συνήθιζε. (το λέγαμε κιόλας σε κάποια φάση στα comments αυτό με την κάμερα)
Η στρατηγική έχει το μερίδιο της στις μάχες
καθώς με μερικά stealth kills(τόξο, ορειβατικό τσεκούρι) τα θύματα μας μειώνονται δραματικά
σε αριθμό. Αν είσαι τύπος Steven
Seagal φυσικά
δεν σε απασχολούν τέτοιες λεπτομέρειες οπότε και το shotgun έχει
τον πρώτο λόγο.
Πολύ καλή δουλειά έγινε εκτός από το gameplay και
στα γραφικά του παιχνιδιού με τα εφέ να αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα.
Ο καιρός άλλοτε ήρεμος, βροχερός, καταιγιστικός
αποδίδεται πολύ ρεαλιστικά σε σημείο να θες να της δανείσεις την ζακέτα σου
μιας και η ηρωίδα μας τριγυρνάει με ένα αμάνικο αποδεικνύοντας περίτρανα πως οι
γυναίκες δεν κρυώνουν.
(αναρωτιέμαι αν το κρύο και το νερό έχουν επίδραση στα.... γραφικά του αμάνικου. χμμμμ)
«Ναι βία στα videogames»
θα έγραφε το πανό μου εάν ποτέ διαδηλώναμε ενάντια στην λογοκρισία των games. Ευτυχώς το Tomb Raider έχει μπόλικο αίμα και εκρήξεις πράγμα που το καθιστά αμέσως
διασκεδαστικό. Μιλάμε για πολλές εκρήξεις, τα πάντα είναι υποψήφια προς ανατίναξη,
όπως επίσης τα πάντα είναι υποψήφια θύματα.
Σε αρκετά σημεία συναντάμε μικρά ζωάκια όπως κότες,
ποντίκια, κουνέλια τα οποία τρέχουν ανυπεράσπιστα μην αφήνοντας μας άλλη επιλογή
παρά να τα πυροβολήσουμε εν ψυχρώ. Το achievement “Tastes Like Chicken” επιβραβεύει την οποιαδήποτε βάναυση εκτέλεση τους.
Θυμάμαι πάντοτε ψοφούσε φρικιαστικά η Lara είτε από ελεύθερη πτώση σε βράχια είτε από καρφιά και αιχμηρά αντικείμενα.
Στο καινούργιο Tomb Raider υπάρχουν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα με αρκετή λεπτομέρεια. Μερικά death scenes είναι τόσο βάρβαρα που από μόνα τους αποτελούν έναν καλό λόγο για να
ζεις.
Σε κάθε base camp μπορούμε να ανεβάσουμε skill, να κάνουμε κάποιο weapon upgrade η τίποτα
από τα δύο. Το save γίνεται αυτόματα.
Διάσπαρτα στο χάρτη υπάρχουν και διάφορα
βιβλία, αντικείμενα αρχαιολογικά κτλ κτλ για να μαζέψουμε, φυσικά όσο πιο πολύ ασχοληθεί
κανείς τόσα περισσότερα achievements θα πάρει (γούστα είναι αυτά) ιδιαίτερα
αστείο βρήκα το achievement «Bookworm” (ναι κάτι
λείπει) (<-- δεν το έπιασα)
Η Lara Croft είναι μια γυναίκα
με πάθος. Εσύ; Το Tomb Raider είναι ένα από τα παιχνίδια όπου μια μαχόμενη γυναίκα ανταπεξέρχεται
επάξια στις απαιτήσεις των δύσκολων περιστάσεων της ζωής. Οπότε αμέσως αμέσως συμβάλει
και στην ισότητα των δυο φύλων παράγοντας έτσι φεμινιστική δράση. Οι υπόλοιπες
γυναίκες βέβαια της ομάδας μας εμφανίζονται αρκετά πιο αδύναμες και αδιάφορες
σαν χαρακτήρες οπότε συγκαταλέγονται
στην κατηγορία «φέρε κάνα σάντουιτς»
Συνοψίζοντας έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι
δράσης και platforming το οποίο τα καταφέρνει
εξίσου καλά και στα δυο. Η ιστορία δένει το όλο σκηνικό ικανοποιητικά, τα γραφικά
είναι παρά πολύ όμορφα με πολλή λεπτομέρεια, ο ήχος από την μεριά του κάνει τα μέγιστα
στην απόδοση των σκηνών δράσης αλλά και σε στιγμές ηρεμίας, ο χειρισμός εύκολος
και αποτελεσματικός, γενικώς θα τολμούσα
να προβλέψω πως το Tomb Raider αποτελεί ένα από τα παιχνίδια της χρονιάς αν και έχουμε
μόλις Μάρτιο μήνα. (εκτός και αν δε βαρεθώ να παλεύω με το Word και τον Blogger οπότε όταν θα διαβάζετε αυτό το review θα είναι Ιούνιος)
Κοίτα πέφτει ένα αεροπλάνο, κάνε μια ευχή!
('εύχομαι αυτή να μην είναι η πτήση Oceanic 815!')
Μερικές από τις τουριστικές ατραξιόν του
νησιού.
(για κάποιο λόγο η παραπάνω μου ταιριάζει οπτικά περισσότερο σε ένα ενδεχόμενο sequel για το Vampire: Bloodlines, παρά σε TR.)
Τσεκούρι στην καρωτίδα; Πνίξιμο με τόξο;
Shotgun στα δόντια;
Ποιος ξέρει.
Grumpy
kitten disapproves this review
(εφόσον έβαλε γατί, δεν έχω θέμα)