Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Εναλλακτικά Settings: Παραδοσιακότερος Μεσαίωνας part #2

ΑΟΡΑΤΟΙ ΘΕΟΙ

Ένα σύνηθες μοτίβο που παρατηρείται στις μεσαιωνικές ιστορίες είναι η απο-έμφαση στην θρησκεία, όχι λόγω απαξίωσης αλλά επειδή να θεωρείται κάτι τόσο δεδομένο και νορμάλ όσο η ανάγκη για αναπνοή και τροφή. Για τον παραπάνω λόγο, η οποιαδήποτε κοσμογονία είναι 'αόρατη', θεωρείται κοινή γνώση και μόνη αποδεκτή αλήθεια.

Μια που όλες οι γνωστές ιστορίες είναι αλληλένδετες με το μονοθεϊστικό mentality της εποχής, μόνο προσεγγιστικά μπορώ να φανταστώ την heroic fantasy αναλογία τους: δεν υπάρχει Morgoth, δηλαδή υπέρτατο κακό ή -εάν υπάρχει- είναι τόσο ανίσχυρο συγκριτικά ώστε να μην αποτελεί άξια λόγου απειλή για το setting. Ακόμα, εάν υπάρχουν πολλοί θεοί, δεν απασχολούν τους ανθρώπους με τις υποθέσεις και αντιζηλίες τους, δεν δίνουν ξόρκια και σίγουρα ΔΕΝ κατεβάζουν άβαταρς για να πολεμήσουν μέχρι θανάτου στον κόσμο των ανθρώπων. Καμία προσπάθεια δεν γίνεται για να ερμηνευθούν οι επιθυμίες τους.

Τα παραπάνω θολώνουν πολύ το τοπίο 'στανταρισμένου' καλού-κακού, καθώς οι ανθρώπινες αποφάσεις έχουν μια έντονη υποκειμενικότητα και στηρίζονται σε βολικές εκλογικεύσεις. Οπότε, alignment-based ξόρκια τύπου detect evil λειτουργούν μόνο σε τέρατα.


ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εδώ έχουμε το ζουμί της υπόθεσης: τα στοιχεία του RP που αναλόγως πως θα τα χειριστείτε διαμορφώνουν το feeling σε heroic ή grimdark. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, αλλά καλό είναι να διαχωρίζονται για να μην καταλήξετε με ένα σχιζοφρενικό setting. Για παράδειγμα σε μια χώρα τονίζονται τα 'heroic' στοιχεία (πχ οι ευγενείς είναι... ευγενείς που βοηθούν τους commoners που τους έχουν ανάγκη) ενώ στη γειτονική 'grimdark' οι αριστοκράτες είναι jeoffrey wanna-bes που καταδυναστεύουν το λαουτζίκο.
Μερικά από τα σημεία που δίνουν στον παίκτη μια σαφή ιδέα του κλίματος που επικρατεί είναι τα εξής:

1) Θρησκεία: μπορεί η μεταφυσική διάστασή της να είναι out-of-focus αλλά η κοινωνική είναι ίσως το επικρατέστερο quest hook που υπάρχει: σταυροφορίες, αναζήτηση για το holy grail, ιερά εξέταση.
Αυτό που λέγαμε παραπάνω για την αντιμενικότητα του alignment? Εδώ ακριβώς έρχεται κι εφαρμόζει: το αιτιατό του villain designation είναι κατά πόσο συμφωνεί με την επικρατούσα θρησκεία- εφόσον είναι αλλόθρησκος άρα είναι κακός άρα είναι οκ να πας μια σταυροφορία εναντίον του για xp και loot.

2) Μορφωτικό επίπεδο: χωρίζεται σε τρεις βαθμίδες έντονα συνδεδεμένες με το κοινωνικό στάτους του καθενός. Στο ένα άκρο έχεις τα πεόνια που καίνε μάγισσες και παθαίνουν πανούκλα επειδή κανείς δε σκέφτεται δεν έχει μάθει πως το να χρησιμοποιείς τη γαβάθα για τον χυλό σαν δοχείο νυκτός άμα σε πιάσει τσίρλα είναι κακή ιδέα. Στον αντίποδα είναι οι ευγενείς και μεγαλο-κληρικοί που είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν απέξω όλα τα holy books και μερικά όχι τόσο holy. Κάπου στη μέση είναι οι έμποροι που χρησιμοποιούν μόνον αυτά που τους χρειάζονται για να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Για να μη σας ζαλίζω τ'αρχίδια, μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική θα ήταν ένα πρωτοεμφανιζόμενο διαφωτιστικό κίνημα, το οποίο καταδιώκεται με μανία επειδή απειλεί να ανατρέψει το κοινωνικό στάτους.
Πως επηρεάζει το μορφωτικό επίπεδο τις RP συνθήκες? Καθορίζει το πως αντιμετωπίζεται το ανεξήγητο και η διαφορετικότητα: ο spellcaster της ομάδας στην heroic χώρα απολαμβάνει σεβασμού σαν 'σοφός', ενώ στην grimdark τρέχει να σωθεί από το λιντσάρισμα.

3) Η αίσθηση του Honor. Μια που έχουμε αποκλείσει τον άξονα καλού-κακού, η επικρατούσα εναλλακτική είναι η αίσθηση της τιμής και ντομπροσύνης, το Honor όπως έθεσε υπέροχα το Hackmaster. Τα dos-and-donts για αυτο το alignment counter διαμορφώνουν το Code of Chivalry. Σε heroic setting έχεις κλασσικούς όπως ο Ιβανόης, ενώ σε grimdark... ο Ned Stark πεθαίνει χωρίς λόγο. Για τον παραπάνω λόγο, όλοι οι σημαντικοί τυπάδες είναι αυτομάτως knights, ανεξάρτητα από το class τους. Το προφανές πρόβλημα που δημιουργείται έτσι είναι οι paladins που χρειάζονται ριζικό make-over (βλεπε παρακάτω)

4) Τα έθιμα και συνήθειες της εποχής, τα οποία ευνοούν δυσανάλογα πολύ την αριστοκρατία. Κατ'αρχάς υπάρχουν οι απεριόριστοι και συνήθως άδικοι φόροι -στη φεουδαρχία αν ο lord της περιοχής βρίσκει πως δίνει πολλά στο βασιλιά του και δεν μένουν αρκετά για τον ίδιο, απλά βάζει έναν δικό του επιπλέον φόρο. Μετά ακολουθούν τα ανύπαρκτα ατομικά δικαιώματα: αν χρωστάς γίνεσαι εσύ και οι δικοί σου σκλάβοι, ο ντόπιος noble έχει το δικαίωμα να γαμήσει τη γυναίκα σου την πρώτη νύχτα του γάμου, αν είσαι ο village idiot περνάς τη νύχτα στα stocks (δεν ξέρω πως μεταφράζεται) και άλλα τέτοια ευχάριστα.
Σε ένα heroic setting προφανώς το focus πρέπει να απομακρυνθεί από τα 'άβολα' και 'ρεαλιστικά' προς άλλα πιο 'ανώδυνα' στοιχεία, πχ περιφερόμενοι θίασοι μόνο με άντρες σε drag, επαγγέλματα εποχής και 'κλισέ' στερεότυπα (η άμαξα με την τσιγγάνα μάντισσα με την κρυστάλλινη σφαίρα).

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Μια συμβουλή: αντί για διάβασμα αληθινών ιστορικών πηγών σοβαρά προτείνω να τσεκάρετε λογοτεχνία και ταινίες. Η ιστορική αβρότητα είναι απαραίτητη για να μην καταντήσει το campaign σας FATAL. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Μιλάμε για μια περίοδο που απόψεις σαν αυτήν εδώ την παραφροσύνη ήταν κοινώς αποδεκτές σαν φυσιολογικές. Είμαι υπέρ του να μαθαίνει κανείς άχρηστες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις παίζοντας RPG και τα ρέστα, αλλά το ζητούμενο είναι να συνθέσουμε ένα setting που θα θέλουν οι παίκτες να παίξουν. 
Κλείνει η παρένθεση.


FEELING

1) Πρώτο και κυριότερο: στο συγκεκριμένο setting, προσπαθήστε όσο είναι στις δυνάμεις σας να κάνετε τις περιγραφές στα ελληνικά, και αφήστε τα αγγλικά μόνο για τις τεχνικότητες. Τι εννοώ:

Αν πεις στον παίκτη πως βλέπει ένα goblin, το πρώτο που θα του έρθει στο μυαλό είναι το CR1/4 τερατάκι από το MM με τη φάτσα σαν να έχει φάει πικρό αγγούρι. Αν του περιγράψεις ένα σίχαμα που έρπει και ρίξει knowledge και μάθει πως έχει να κάνει με έναν καλικάντζαρο, θα κρατήσει την εικόνα που του δίνεις εσύ. Ο λόγος είναι πως στη συλλογική συνείδηση είναι καθιερωμένο σαν αντανακλαστικό του Παβλόφ τα ξένα ονόματα τεράτων να συνδέονται με DnD, κάτι το οποίο πρέπει αναγκαστικά να δουλέψετε για να παρακάμψετε.
Αντίθετα, τα Initiative, bonus κτλ, κρατήστε τα ως έχει, είναι τεχνικές ορολογίες και θέλουμε να παραμείνουν λειτουργικές. ΔΕΝ θέλετε να προκαλέσετε χάος γιατί μετά θα αρχίσουν οι παίκτες αυτομάτως να τα μεταφράζουν όλα και ο καλικάντζαρος θα ξαναγίνει goblin CR1/4.


2) Πάντα να χρησιμοποιείτε όσο λιγότερα 'όμοια αλλά όχι ίδια' στοιχεία γίνεται. Δεν υπάρχει λόγος να έχετε 10 διαφορετικά είδη goblins και γιγάντων όταν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου με ένα από το καθένα. Και δεν το λέω μόνον εγώ αυτό. Ο λόγος που είχαν εμφανιστεί εξαρχής 9000 βαριάντες των ίδιων τεράτων ήταν για να κρατήσουν το μυστήριο και τη φρεσκάδα τους -τα οποία χάθηκαν ακριβώς επειδή τα έκαναν overuse αντί για ανθρώπινους αντιπάλους.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο πιστεύω πως το feeling για το συγκεκριμένο setting μπορεί να αποδοθεί καλύτερα αν όχι με classless σύστημα, τότε με ODnD: μάγοι και μη-μάγοι.
Απλά στους μάγους αντί για Vancian δίνεις free magic όπως περιέγραψα στο προηγούμενο ποστ και οι μη-μάγοι ενσωματώνουν ιππότες, πολεμιστές, κλέφτες, μισθοφόρους, βάρδους, φρουρά της πόλης, αγροίκους που ζούνε στα δάση (ρέηντζερς αλλά χωρίς animal companions και το όλο ασύμβατο fluff), παλαδίνους (Ναϊτες?) και τα ρέστα.

3) Οι μάχες είναι φονικές, με επίτηδες one-hit-kills. Στις μεσαιωνικές ιστορίες, ακόμα και οι πιο φτασμένοι πολεμιστές προσπαθούσαν να τις παρακάμψουν με non-combat RP-skills για αυτόν ακριβώς το λόγο. Και επίσης επειδή δεν υπάρχουν healing spells, αλλά μόνο plot healing ΑΝ είσαι τυχερός και ζήσεις μέχρι να το λάβεις.
Εδώ είναι που αναδεικνύει την γκάβλα του αυτό που πρότεινα χτες: κάνεις όποιο spell θέλεις, αλλά ΜΙΑ φορά σε όλο το campaign: Τα Cure X wounds είναι μακράν τα πιο πολυχρησιμοποιημένα ξόρκια. Και σε αυτή τη βέρσιον μπορείς να κάνεις μόνο ένα τέτοιο ξόρκι, οπότε δίνεις στον παίκτη το δίλημμα να το παλέψει με μη-μαγικό medicine skill και να κρατήσει το 'βαρύ πυροβολικό' για κάποια σοβαρότερη κατάσταση. Θα γούσταρα άπειρα να παίξω έναν τέτοιο μάγο.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου